Laatst sprak ik een mevrouw die in een heel mooi oud huis woont. Met een echte kelder, prachtig. Maar……toen ze het trapje afging de kelder in viel ze erg ongelukkig op haar rug. Ze kon wel in alle rust har man nog roepen die lekker op de bank zat te lezen maar ze had wel erg veel pijn die de dagen daarop niet meer over ging. Toch maar naar de dokter, ziekenhuis, foto’s maken en ja hoor……..een gebroken wervel. Nou daar zit je dan. Een wervel valt niet te isoleren dus moest ze in een korset en mocht ze de eerste tijd haast niet bewegen.
Ze werd erg stijf die tijd en vooral, onbewust angstig om te bewegen waardoor ze haar lichaam nog stijver hield. Dit is logisch, ik kan het me helemaal voorstellen maar ze bleef angstig. Helemaal toen ze weer uit het korset mocht en weer vrij was om te bewegen.
En toen werd het lastig want ze hield haar rug telkens wat aangespannen. Therapie hielp niet, ze was bang en oefeningen om het spierkorset weer te trainen werkte averechts. Dit alles was al een tijd geleden.
Nu werk ik een tijdje met haar. We bewegen, zoeken prettige oefeningen. We blijven in de ontspanning. De angst proberen we duidelijk op te merken zodat ze weer los kan laten en vanuit ontspanning verder kan bewegen. Deze zachtere manier van bewegen helpt haar goed.
Wat er letterlijk gebeurd is dat ze haar lichaam nu weer echt de kans geeft zelf te herstellen en opnieuw balans te vinden. Klinkt raar maar het lichaam werkt zodanig dat het juist heel erg goed kan herstellen en balans kan vinden. Het probleem is vaak dat we er zelf tussen staan met onze angst of onze wilskracht of ons vertrouwen wat we volledig in handen van een therapeut leggen.
Maar wanneer je alleen maar goed naar jezelf voelt in je dagelijks bewegen kan je precies opmerken wat wel en niet kan, dat blijkt altijd nog de beste manier tot herstel.
Deze persoon moest ik dus gewoon eventjes een beetje op weg helpen om beter met haar angst om te gaan en beter naar haar lichaam te kunnen voelen.
