Een verhaal uit mijn dagelijkse praktijk.
Subtiliteit levert een boel op. Hieronder een voorbeeld van het behandelproces wat subtiel begint.
Iemand met een milde heupartrose, toch veel pijn en een pijnlijk beweegpatroon. Veel spierspanning rondom heup en lumbale wervelkolom en eigenlijk in heel het lichaam. Deze spanning is reactie op pijn (en pijn misschien wel weer reactie op spanning). Maar deze spanning is ook een soort gewoonte geworden in het lichaam opgebouwd in jaren. Er moet eerst heel weinig gedaan worden, niet meteen oefenen, niet meteen houding verbeteren o.i.d. Eerst moeten de spieren weer een stukje ‘gemak’ terug pakken, want de verkrampingsreactie is erg sterk geworden.
De eerste behandeling is deze persoon gaan liggen op een behandelbank met steun onder hoofd en knieën De behandelbank die ik gebruik is breed en zacht zodat je prettig ligt. Vervolgens raak ik de persoon aan zodat hij zichzelf (in dit geval been en heup) echt goed voelt. Dit op een prettige manier zodat we niet nog meer spierspanning krijgen. Ik til langzaam het been (geheel ondersteunend) op. Door het gewicht, de zwaartekracht en mijn aandachtige aanraking laten de spieren rondom de heup langzaam een beetje los. Dit voelt erg prettig voor de patiënt. Nu heeft deze weer eens ervaren dat die spieren best los kunnen zijn zonder pijn te doen. Dit soort werk vraagt om gemak, tijd en dat ik goed aanwezig ben. Ik verwacht niks, ik probeer niks te bereiken. Ik beweeg alleen maar mee met wat het lichaam kan en toestaat op dat moment. Dit voel ik aan de subtiele spierreacties. En ik als therapeut sta dus toe dat er mobiliteitsbeperkingen zijn en dat het lichaam misschien niet beweegt zoals het hoort te bewegen. Maar………. ik voel de reactie van het lichaam. Ik voel dat spieren losser worden of juist weer een bepaalde stabiliserende spanning aannemen. Ik voel de normale ruimte in een gewricht of de logische beweeglijkheid beetje bij beetje terug komen, dit alles nog steeds binnen de mogelijkheden van de persoon op dat moment. Maar wanneer ik het merk attendeer ik hem erop. De patiënt moet weer echt leren hoe het beter kan in het lichaam. Wanneer er meer ontspanning komt en langzaam wat meer ruimte, dan kan ik meer bewegingen maken en ook een beetje groter zodat zo’n gewricht langzaam meer richting ‘hoe het hoort te bewegen’ gaat. Nog steeds zonder verwachting of druk uit te oefenen want anders schiet de spanning weer in het gebied. Dit is een diepgaand proces wat we vaak een aantal keren herhalen en erg prettig voelt voor de patiënt. De volgende stap is om dit praktisch te maken.
