Geraakt was ik zelf deze keer kan ik je vertellen.
Geraakt door de aanwezigheid van de deelnemers. De rust waarmee we te werk gingen. Aanraken vanuit een totaal gevoel van ‘nietsdoen’. De aanraking laten komen en vervolgens merken wat dit doet bij de patiënt. Het doet veel. Lichamen laten los, worden weer aanwezig, voelen energieker. Zo goed wat er allemaal gebeurd. Meer aanwezig waardoor je lijf gewoon vanzelf weer overeind veert.
Deze keer cursus maar twee deelnemers die beide zo goed bezig waren.
Klein voorbeeld. Wanneer je iemand wil aanraken of iemand wil bewegen dan zorg je eerst dat je eigen ‘wil’, je wilskracht, je verwachting, je doel naar de achtergrond gaat. Niet per se verdwijnt maar voor dat moment wel naar de achtergrond gaat. De aanraking moet belangeloos gaan, zonder verwachting want het lichaam van de patiënt pikt dat direct op. Omgekeerd dus ook, het lichaam pikt direct op wanneer je als therapeut echt aanwezig bent en even niks verwacht van je patiënt. En wat er dan gebeurd…….ohhhh dat is zo gaaf.
We oefenden dit door gewoon bijna nonchalant een beetje te leunen op het onderbeen van de patiënt. Een bijzonder fijne aanraking is dit. Dat kan je je haast niet voorstellen he. Een therapeut moet toch zeker niet nonchalant doen??? En toch moet dit juist wel zo nu en dan!!!
Net als hoe vet goed gemeentewerkers zo nu en dan even lekker leunen op hun schoffel. Zo benoem ik het ook in de cursus, dan snap je wat ik bedoel.
Voel maar dat dit mag, nietsdoen en voel maar hoe lekker dat voor jou als therapeut voelt. Ook even niks voor mekaar hoeven te krijgen. Zelf leerde ik vroeger in mijn stage al om meer achterover te leunen. Dat is wat we doen.
Dit was de start. Vanuit deze start kunnen we dieper ingaan op de aanraking, er veel meer mee doen en nog meer bereiken. (met een mindset van dat je juist niets hoeft te bereiken).
